بازدیدها: 7
یکی از روش هایی که می توان برای حفاظت از سنگ ها استفاده نمود، عایق نمودن آنها به روش های مختلف است. اساساً، سنگ ها را به سه روش مي توان عايق نمود که در زیر به شرح کامل هر روش پرداخته خواهد شد.
روش اول: روش لايه ماده شیمیایی سيلر (sealer)
اين عمل مانند قرار دادن يك شيشه روي سنگ است. اما این روش معایبی نیز دارد، که عبارتند از:
- این عمل موجب میشود روزنه های سنگ بسته شود و سنگ نتواند تنفس کند.
- ضريب سايش اكثر كوتينگها پايين است و به مرور زمان این مواد از روی سطح سنگ پاک می شود.
- ضريب انقباض و انبساط حرارتي سیلر استفاده شده با سنگ متفاوت می باشد.
- اكثرا باعث تغيير رنگ سنگ می شود.
- به مرور زمان این مواد از روی سطح سنگ پوسته می شوند.
- شوره ها از پشت سنگ به روی سنگ منتقل می شود و بين لايه كوتينگ و سنگ می ماند.
روش دوم: اشباع كننده ها
اين مواد بيشتر در بازار به صورت تركيبی با آب هستند؛ يعنی حلال آنها آب هست. معایبی که این روش ایجاد می کند عبارتند از:
- بيشتر در فضای بين مولكولی جاي گذاری می شوند.
- در صورتی كه اين مواد نيز مشكلات خاص خودشان را دارند.
- منافذ تنفسی سنگ را پر می كنند.
- در سطوح افقی ماندگاری كمی دارند که مدت زمان آن بین ۲ تا ۳ سال است.
روش سوم: مواد نانو با عملكرد نانو
اين مواد با مولكول ها واكنش داده، رفتار مولكولی سنگ را عوض می كنند؛ يعني دور مولكول های سنگ يک غشا تشكيل داده و خاصيت چسبندگی مولكولی را تقريبا صفر می كند. در این روش شاهد مزایای ذیل هستیم:
- اين عمل در حالی هست كه منافذ تنفسی و فضای بين مولكولی باز است و سنگ نفس می كشد.
- نانوهای شناخته شده هيچ گونه تغيير رنگی در ساب و رنگ سنگ ندارد و صرفا سنگ را ضد آب و روغن و جرم می كند.
- مواد نانو با داشتن خواص عملكرد بالا سطوح را نيز حدود ٧٠ درصد ضد باكتری و ميكروب و قارچ می كند.
